Historia wagonu

Tramwaje typu SN2 zostały wyprodukowane na przełomie 1938 i 1939 roku w Galicyjskim Towarzystwie Budowy Wagonów i Maszyn w Sanoku. Jak wskazuje oznaczenie, były drugą serią wagonów silnikowych normalnotorowych, czyli przeznaczonych do ruchu po używanym do dzisiaj w Krakowie rozstawie szyn. Ich zakup przez miasto Kraków był podyktowany bardzo szybkim rozwojem sieci tramwajowej i lawinowym napływie pasażerów. Wcześniej Krakowska Miejska Kolej Elektryczna posiłkowała się przebudowami tramwajów we własnych warsztatach, ale okazało się to w dłuższej perspektywie niewystarczające. Ze względu na miejsce ich pochodzenia, tramwaje zyskały potoczne miano „sanoków”.

Dostarczone tuż przed II Wojną Światową nowe składy posiadały stalową konstrukcję z licznymi elementami drewnianymi i mosiężnymi. Pracę motorniczemu ułatwiały w pełni zamknięte pomosty oraz wycieraczki, dzięki czemu prowadzenie tramwaju było komfortowe bez względu na warunki atmosferyczne. Do przedziału pasażerskiego prowadziły podwójne, jednocześnie rozsuwane drzwi. W celu uspokojenia biegu tramwaju zastosowano dodatkowe usprężynowanie zestawów kołowych, przez co pasażerowie w mniejszym stopniu odczuwali nierówności torowiska oraz przejazdy przez rozjazdy. W jednym wagonie także testowano nowy rodzaj kół z dodatkową amortyzacją, jednakże powrócono dopiero do tego rozwiązania po 20 latach w wagonach 102N z chorzowskiej wytwórni.

„Sanoki” chociaż nie stanowiły nigdy najliczniejszej grupy tramwajów krakowskiego przewoźnika, były bardzo rozpoznawalne na tle eksploatowanego wówczas taboru i były chwalone przez obsługę i pasażerów, zdecydowanie bardziej od wagonów produkowanych tuż po wojnie. Ostatni egzemplarz zjechał z linii w 1976 roku, natomiast rok wcześniej tramwaj o numerze taborowym #87 przebudowano na pług odśnieżny. Dzięki temu tramwaj zachował się aż do lat ’90, co pozwoliło na jego późniejszą rekonstrukcję w Miejskim Zakładzie Naprawy Tramwajów w Krakowie, obecnie zakładzie remontowym MPK S.A.

Dane techniczne:

Galeria